Mieczysław Wiktor Duch, którego życie miało swe początki 17 listopada 1894 roku w malowniczej Szczawnicy, był nie tylko wojskowym, ale również osobą, która całe swoje życie związała z Polską. Jako major piechoty Wojska Polskiego, Mieczysław miał znaczący wpływ na historię naszego kraju, szczególnie w trudnych czasach zawirowań wojennych.
Jego bieg życia zakończył się tragicznie 7 października 1948 roku we Wrocławiu, gdzie pozostawił po sobie ważne dziedzictwo. Jego wkład w obronę kraju oraz służbę wojskową na zawsze pozostanie w pamięci historii Polski.
Życiorys
Był synem Grzegorza, który pełnił funkcję wachmistrza w austriackiej żandarmerii, oraz Józefy z rodu Małeckich. Mieczysław Duch miał również dwóch braci, Kazimierza i Bronisława, którzy także byli oficerami Wojska Polskiego.
W okresie od 1905 do 1913 roku uczęszczał do C. K. I Gimnazjum w Nowym Sączu. Już od 1909 roku, razem z braćmi, aktywnie uczestniczył w społeczeństwach, takich jak Zarzewie i Związek Jastrzębi. Gdy wybuchła I wojna światowa, Mieczysław walczył w szeregach c. i k. 20 pułku piechoty. Od marca 1915 roku był w rosyjskiej niewoli.
W okresie od września do października 1918 roku służył w Tarnowie, gdzie związał się z batalionem zapasowym 20 pułku piechoty oraz działał w organizacji o nazwie „Wolność”. Po 31 października 1918 roku, był w 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. Walcząc w szeregach tego pułku, stawiał czoła zarówno Ukraińcom, jak i bolszewikom.
Począwszy od września 1923 roku, Mieczysław Duch służył w batalionie szkolnym piechoty Nr 5 w Niepołomicach. Następnie, od września 1924 roku, został przydzielony do batalionu KOP „Bereźne”, a od listopada 1928 roku pełnił służbę w 4 pułku strzelców podhalańskich z siedzibą w Cieszynie. W marcu 1932 roku przeniesiono go do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu.
Do momentu mobilizacji alarmowej w sierpniu 1939 roku, Duch zajmował stanowisko kwatermistrza pułku. W trakcie kampanii wrześniowej dowodził batalionem marszowym 21 pułku piechoty. Brał udział w obronie Warszawy, a po jej kapitulacji znalazł się w niewoli niemieckiej, stając się jeńcem Oflagu II c w Woldenbergu. Zmarł 7 października 1948 roku we Wrocławiu.
Mieczysław Duch był żonaty z Heleną Chomińską, z którą doczekał się trojga dzieci: Zbigniewa, Juliana i Anny.
Awanse
Mieczysław Duch przeszedł szereg awansów wojskowych, które odzwierciedlają jego postępy w służbie. Oto szczegóły dotyczące jego awansów:
- podporucznik – 1919,
- porucznik – 1921,
- kapitan – 1 grudnia 1924, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 oraz 453 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1928 osiągnął 433 lokatę),
- major – 17 grudnia 1931, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 oraz 54 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty.
Ordery i odznaczenia
Mieczysław Duch był odznaczonym żołnierzem, który otrzymał liczne nagrody za swoje zasługi. Wśród jego odznaczeń znalazły się:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1870, nadany w 1921 roku,
- Krzyż Walecznych, przyznany mu aż czterokrotnie,
- Medal Niepodległości, który otrzymał 9 listopada 1933 roku,
- Srebrny Krzyż Zasługi, odznaczenie, które przypadło mu 19 marca 1931 roku.
Przypisy
- M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- Dekret Wodza Naczelnego L. 2949 z 17.05.1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 828.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r., s. 233.
- a b Giza 1998, s. 71.
- a b Giza 1998, s. 70-71.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Helena Wanda Błażusiak-Pawlik | Tadeusz ChełmeckiOceń: Mieczysław Duch