Bryjarka

Szczyt Bryjarki dumnie wznosi się około 230 m ponad dolinę Grajcarki. Jest końcowym punktem bocznego grzbietu Pasma Radziejowej, który rozciąga się od Dzwonkówki, przez Przysłop, Kotelnicę, Cieluszki, Bereśnik, Guckę, aż do Bryjarki na południe. Grzbiet ten oddziela urokliwe doliny Sopotnickiego Potoku i Skotnickiego Potoku, w tym ich dopływ, Czarny Potok.

Południowy stok, opadający w kierunku Szczawnicy, charakteryzuje się stromej nachylonej powierzchni, gdzie średni kąt nachylenia wynosi około 25°. Na szczycie oraz w jego górnej części można dostrzec niecodzienne rumowiska, składające się z jasno­szarych andezytów pienińskich, które stanowią rzadkość w Karpatach. Skały te zainteresowały badaczy już w 1832 roku, a w latach międzywojennych były eksploatowane w historycznym kamieniołomie. Na andezytowych gołoborzach występują ciekawe biologicznie społeczności acydofilnych mchów oraz porostów.

Po stoku południowym niegdyś rozciągały się pastwiska, porośnięte olszynowo-leszczynowymi zaroślami. Od 1953 roku prowadzona jest ich systematyczna zalesienie.

Już od długiego czasu Bryjarka stanowi miejsce przyciągające mieszkańców oraz kuracjuszy z uzdrowiska Szczawnica. W latach 1897 i 1901 wytyczono tutaj ścieżki spacerowe i zamontowano ławki. W 1860 roku zainstalowano drewniany krzyż, który w 1867 roku zastąpiono okazalszym, modrzewiowym krzyżem. Gdy ten ostatni złamał się w wyniku burzy w 1902 roku, firma Józefa Góreckiego z Krakowa wykonała i zainstalowała nowy żelazny krzyż, identyczny do krzyża na Giewoncie, który wykonano rok wcześniej. Obecnie, szczyt zdobi oświetlony nocą metalowy krzyż, z którego rozciągają się piękne widoki na Szczawnicę, Małe Pieniny oraz Pieniny Właściwe. Panoramy tej okolicy malował między innymi Jan Nepomucen Głowacki.